جمعه، تیر ۱۴، ۱۳۹۲

سه دیدگاه از اعضای خانه کوه نوردان - پیگیری فرجام فاجعه بار گشایش مسیر ایران!

پیگیری فرجام فاجعه بار گشایش مسیر ایران!
محمود میرنوری - نگاه اول

آیا فکر می کنید صدور یک مجوز شورای برون مرزی می توانست مانعی از وقوع این تراژدی باشد؟
دیگر بس است، آدرس هایتان تماما اشتباه است. ما را سرگردان نکنید و با سرپوش نهادن بر خطاهای متعددتان به شعور و شان جامعه کوه نوردی توهین ننمایید.

مطلب کامل را اینجا بخوانید


عزیز حبیبی - نگاه دوم

می گویند در زنجیر ه ی دلایل و علل حوادث باید آن حلقه ای را بلند کرد که با بلند کردنش کل زنجیر بلند شود . در حادثه برود پیک تمسک به موضوعات یا عواملی مثل عدم صدور مجوز ، عدم همکاری فلان سازمان یا دستگاه ، تحریم ها ، شبکه ارتباطات ماهواره ای ثریا و.......و.......و....... بهانه های کودکانه ای بیش نیستند . گرسنگی ، تشنگی و خستگی تیم قله و..... و.... و.....همه و همه معلول هستند نه علت . تجربه و سن کم تیم قله ، عدم آشنایی کامل تیم قله با تکنولوژی های مدرن مثل دستگاه جی پی اس یا تلفن ماهواره ای هیچ کدام تاثیری جدی در بروز حادثه نداشته اند . بسیاری از صعود های شاخص و گشایش مسیر های نو در روزگارانی انجام شده که این تکنولوزی های مدرن هنوز اختراع نشده بودند . مطمئنا با همین تیم جوان اما به شرط وجود سرپرستی و مدیریت هوشمند و با طراحی شیوه ی صعود مناسب می شد قله را از مسیری متفاوت و نو صعود کرد . دوستان ! حلقه ی اصلی زنجیره ی حوادث صرفا برنامه ریزی غلط و طراحی غلط شیوه صعود توسط سرپرست و مدیران تیم بوده است . لطفا فقط همین حلقه را بلند کنید ، بقیه ی زنجیر خود به خود بلند می شود .

در حادثه برودپیک همه مقصر نیستند. صرفا سرپرست و مدیران تیم مقصر هستند.

مطلب کامل را اینجا بخوانید


حامد حواله دار - نگاه سوم

خوشا به سعادتتان که اینبار به دلیل تعداد بیشتر دوستان و آشنایان داغدار و همچنین عمق بیشتر فاجعه نتوانستید سالن تامین اجتماعی را انتخاب کنید. آری سالن همایش های برج میلاد برازنده ی بزرگداشت چنین آرزویی است! البته خدا می داند... شاید این انتخاب نیز برای کم کردن روی حریفانتان است!
پویا مرا ببخش. من نمی آیم. آرزویی چنین گستاخانه که خودشان جسارت تحقق بخشیدن آن را نداشتند و زوشی چنین بی پروا بدون حضور شما برای من سزاوار بزرگداشت نیست. سزاوار نیست که چنین آرزویی قبل از هرگونه گزارش و نقد رسمی به عنوان دستاوردی بزرگ به جامعه کوهنوردی ما تحمیل شود. آیدین مرا ببخش, دوست ندارم سال بعد بدون این که مراحل رشد به مرور طی شود، این آرزو آنچنان بزرگتر شود که برای بزرگداشت تلفات آن مجبور شویم ورزشگاه یکصد هزار نفری آزادی را انتخاب کنیم.

مطلب کامل را اینجا بخوانیدش

هیچ نظری موجود نیست: