سابقه ایجاد موزه و یا گنجینه‌ی آثار کوه‌نوردی
فکر ایجاد یک موزه‌ی کوه‌نوردی از سال‌ها پیش
در ایران مطرح بوده است و تعدادی از کوه‌نوردان هم شخصا اقدام‌هایی انجام
داده‌اند از جمله مجموعه‌ی شخصی ابوالقاسم نوروزی رییس پیشین فدراسیون
کوه‌نوردی و یا مجموعه‌ی گران‌قدر آقای احمد معرفت که هم اکنون به موزه‌ای
در شهر شیراز تبدیل شده است. ولی شاید یکی از نخستین پیشنهادها به صورت یک
برنامه‌ی جدی و عملی برای این‌کار بیش از ده سال پیش در جمعی از پیش‌کسوتان
همدان به‌وسیله‌ی محمد نوری از اعضای انجمن کوه‌نوردان ارائه شد و مورد
توجه قرار گرفت.
کار ایجاد این موزه تا
آنجا پیش رفت که زمینی هم از استانداری وقت همدان برای این کار اختصاص داده
شد، این زمین که در مکان فعلی ایستگاه اول تله‌کابین گنج‌نامه قرار دارد
گویا بعدا توسط هیات کوه‌نوردی همدان به شرکت تله‌کابین گنج‌نامه واگذار شد
و به این ترتیب تمام تلاش‌های انجام گرفته برای ایجاد این موزه عقیم ماند.
(کسانی چون محمد نوری، صادق کرباسی، باقریه و بهرام ذوالفقاری به‌خوبی در جریان این امر هستند.)
ایجاد گنجینه‌ی آثار کوه‌نوردی
با
تشکیل انجمن کوه‌نوردان، فکر ایجاد گنجینه‌ی آثار کوه‌نوردی دوباره مطرح
شد و به‌تدریج آثار کوه‌نوردی از گوشه و کنار کشور جمع‌آوری شد. انجمن از
اعضا و دوستان خود می‌خواست که یادگارهای کوه‌نوردی خود و دیگرانی را که
می‌شناسند جمع‌اوری و برای حفظ آنها در اختیار انجمن قرار دهند.
اهداکنندگان همیشه نامه‌ای برای قدردانی و رسیدی از آنچه هدیه کرده‌اند،
دریافت کرده‌اند. (۱)
در ارتباط با گنجینه‌ی آثار کوه‌نوردی می‌توان به کارهای زیر اشاره کرد:
اقدام برای چاپ کتاب مرحوم فریدون اسماعیل‌زاده شامل انتخاب خدود ۷۰۰ قطعه عکس و بازنگاری کل متن کتاب و کارهای پیش از چاپ
اسکن کردن و آرشیو حدود ۱۰۰۰۰ قطعه عکس به یادگار مانده از مرحوم فریدون اسماعیل زاده
آرشیو مجموعه‌ای از آثار به جا مانده از مرحوم محمود اجل و کمک به برگزاری چندین نمایشگاه از این آثار در شهرهای مختلف از جمله همدان
جمع‌آوری
آثاری از مرحوم نادر ابراهیمی که توسط همسر محترم ایشان به انجمن هدیه شد،
دریافت آثاری از آقای شفیعی‌ها، آقای نعمت الله اخضری، آقای عزت الله
عمرانی، باشگاه کوه‌نوردان آرش و...
اختصاص بخشی از مکان دفتر انجمن برای نگهداری و نمایش این آثار (نصب کابینت دوطبقه ویژه نگهداری و نمایش) (۲)
هدف نهایی
هدف
از ایجاد گنجینه‌ی آثار کوه‌نوردی در نخستین مرحله حفظ و حراست از این
آثار و خارج کردن آنها از مجموعه‌های شخصی و خصوصی است به‌منظور استفاده‌ی
همگانی و استفاده‌ی پژوهش‌گران.
بسیاری از اقلام باارزش با
درگذشت صاحب اثردر پستوها و انباری‌ها نابود می‌شوند و معمولا بازماندگان
نیز علاقه و حساسیتی برای نگهداری از آنها ندارند و بنابراین جمع‌آوری
دوباره‌ی آنها در مجموعه‌های خصوصی هم این مشکل را حل نمی‌کند، نمونه‌ی
بارز آن دشواری دسترسی به آثار مرحوم جلال رابوکی و نیز از دست رفتن بخشی
از میراث کوه‌نوردی مرحوم جلیل کتیبه‌ای است که انجمن برای دریافت و حفاظت
آنها بسیار تلاش کرد. تجربه‌ی بزرگ به‌دست آمده از این دو مورد نشان می‌دهد
که صاحبان آثار باید متقاعد شوند که در زمان حیات، مجموعه‌ی خود را به
جایی که مورد اعتماد آنان است هدیه کنند.
انجمن کوه‌نوردان،
پیش از این برای ایجاد موزه‌ی آثار کوه‌نوردی تلاش‌هایی کرده است از جمله
مکاتبه با سازمان میراث فرهنگی، شهرداری تهران، بعضی از فرهنگ‌سراها و
فدراسیون کوه‌نوردی برای اختصاص مکان مناسب ایجاد موزه و نیز تماس با آقای
رسول نقوی برای اختصاص خانه‌ی قدیمی مرحوم مش صفر نقوی برای این‌کار که
البته نتیجه‌ی قابل قبولی به دست نیاورده است.
پ ن ۱
این نامه برای آقای محمد جعفر اسدی پیش‌کسوت گران‌قدر کوه‌نوردی هم فرستاده شده است. (به‌وسیله‌ی آقای بهرام ذوالفقاری).
پ ن ۲
بازدید از آثار جمع‌آوری شده در انجمن برای همگان آزاد وعملی بوده است و پس از این هم خواهد بود. (به مجرد رفع تعلیق)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر