از روز ۱۰ اسفند ۱۳۹۰ در سفر بودم و دو سه روزی است که برگشته‌ام.
این سفر بنا به دعوت آلپاین کلاب آمریکا و مراسم شام سالیانه‌ی این باشگاه انجام شد (به عدوان یکی از اعضای این باشگاه)، البته تدارک این سفر از چند ماه پیش انجام شده بود و به رغم هزینه‌ی زیاد، اما فکر می‌کردم که حضور در این آیین تجربه‌ی خوبی برایم به همراه خواهد آورد و همین‌طور هم بود.
در دو روز نخست این آیین که در هتلی در شهر بوستون (ماساچوست) برگزار شد، گزارش‌های اجرایی، فنی و مالی ارائه شد، روش‌ها و تجربه‌های موفق برای جذب بیشتر افراد و بالا بردن توان مالی باشگاه رد و بدل شد و سرانجام مدیران جدید و رییس جدید برای ۳ سال آینده انتخاب شدند.
در این آیین و به‌ویژه در شب آخر که میهمانی شام (هر نفر ۱۵۰ دلار) برگزار شد فرصت دیدن چهره‌هایی چون جیم دونینی، جک تکل، مارک ریچی، استیو سونسون، فریدل ویلکینسون که این سه نفر در آن روزها کاندیدای دریافت کلنگ طلایی سال ۲۰۱۲ برای صعود به ساسرتنگری بودند، کورت دیمبرگر - نخستین فاتح دو ۸هزار متری (دائولاگیری در ۱۳ می ۱۹۶۰ و برودپیک در ۹ جون ۱۹۵۷) و بسیاری دیگر.
سفر به نورث کؤن وی (نیو همپشایر) و یخ‌نوردی در آبشارهای شامپنی در غرب نورث کؤن وی و صعود به کوه واشینگتن یا کوه سفید
و
سنگ نوردی در پایلوت مانتین و سنتینل باترٍس و ...
در باره‌ی این سفر باز هم خواهم نوشت ...
اما نقطه‌ی اوج این سفر که برایم شیرینی بی حد و حصر و هیجانی بدون وصف و احساس رضایتی عمیق به همراه آورد، دیدار با کوه‌نورد و دیواره نورد پیش‌کسوت گغام میناسیان بود، به کمک ایشخان ابراهیمی و هم‌راهی دوست نازنین دیگری به دیدار او رفتیم.
خوش‌حالم که او را سلامت وسر حال و با انرژی دیدم. از گغام به‌طور ویژه خواهم گفت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر