خانم اوه - کوه نورد کره ای فاتح 14 8000 متری
در جست‌وجوی حقیقت؟ یا حسادت به یک قهرمان؟
آیا اوه‌اون‌سون کره‌ای به‌راستی نخستین زنی است که همه‌ی ۸۰۰۰ متری‌ها را صعود کرده است؟
پاسابان تقریبن هم‌زمان با اوه‌اون‌سون در حال صعود به آخرین ۸۰۰۰ متری خود، کوه شیشاپانگما بود.
بحث بر سر این بود که صعود اوه‌اون‌سون بانوی ۴۴ ساله‌ی کره‌ای به قله‌ی ۸۵۸۶ متری کانچن‌جونگا در ماه می ۲۰۰۹، با استناد به عکس‌ها و شهادت شرپاها، درست نبوده است.
تنها خانم الیزابث هاولی، زن ۸۶ ساله‌ی امریکایی که از سال ۱۹۶۳ ساکن نپال است، می‌تواند این کش‌مکش را پایان دهد، او معتبرترین مرجع صعود به قله‌های هیمالیای نپال است و همه‌ی کوه‌نوردان و شرپاها پس از صعود عکس‌ها و دیگرگواهان صعود خود را به او نشان می‌دهند تا پس از تایید، در آمار رسمی صعودها قرار گیرد.
با ترح این تردید، خانم هاولی به انتظار اوه‌اون‌سون می‌نشیند تا پس از بازگست از آناپورنا در مورد صعود سال پیش خود به کانچن‌جونگا با او صحبت کند و پاسابان هم می‌گوید که نظر دوشیزه هاولیُ هرچه باشد، مورد احترام و قبول او خواهد بود.
دوشیزه الیزابث هاولی
اوه، در حال فرود به چادرگاه‌های پایین‌تر در ارتفاع ۵۱۰۰ متری است، جایی که گزارش‌گران از سراسر جهان در انتظار ورود اویند. بر اساس گفته‌ی پارک اون‌جو، سخن‌گوی شرکت بلک‌یاک (تولید کننده‌ی کره‌ای لباس ورزشی و اسپانسر خانم اوه‌اون‌سون) ورود اوه‌اون‌سون، ورود او به بیس کمپ، روز ۵شنبه یعنی دو روز پس از صعود خواهد بود.
در حقیقت، تردید در مورد صعود او به کانچن‌جونگا از ماه‌ها پیش و از دسامبر سال ۲۰۰۹ و در بین خبرنگاران کره‌ای آغاز شده بود و در این زمان(آوریل ۲۰۱۰) به اوج خود رسیده بود.
خانم اوه‌اون‌سون در بازگشت در حالی که به سختی جلوی اشک ریختن خود را می‌گرفت: تردیدها کاملن نادرست هستند. من به درستی صعود کرده‌ام، من برای لذت و رضایت درونی خودم کوه‌نوردی می‌کنم، نه برای برجا گذاشتن رکورد.
سپس در گزارش‌ها آمد که خانم هاولی در دیدار با او، از اوه‌اون‌سون خواست تا با صداقت به او بگوید که آیا کانچن‌جونگا را صعود کرده است و او پاسخ داد: آری
و میس هاولی صعود او به کانچن‌جونگا را که پیش از این مورد شک و مشاجره بود تایید کرد و به او تبریک گفت.
ولی صعود اوه‌اون‌سون به کانچن‌جونگا در بین کوه‌نوردان و هیمالیانوردان، همچنان مورد مشاجره است:
۵ نکته‌ی مهمی که به نظر دیگران صعود اوه‌اون‌سون به کانچن‌جونگا را به پرسش می‌گیرد عبارت‌اند از:
۱- عکس‌های قله
عکسی که اوه می‌گوید بر فراز کانچن‌جونگا گرفته است، بسیار ناواضح است و به هیچ وجه گویای این نیست که عکس در کجا گرفته شده است. میس هاولی در مصاحبه‌ای گفت که این عکس قله نیست، برای این‌که عکس‌هایی که دیگران از همین قله و در همین فصل گرفته‌اند، نشان می‌دهد که آنها بر روی برف ایستاده‌اند ولی اوه بر روی یک صخره‌ی بدون برف ایستاده است!
۲- شرپاها
یکی از شرپاهایی که اوه را در صعود به کانچن‌جونگا هم‌راهی کرده است، در کنفرانس خبری در سال ۲۰۰۹، به خبرنگاران اتمینان داد که اوه به قله رسیده است. او به دست‌یار میس هاولی نیز همین را گفت. اما ادورنو پاسابان می‌گوید که دیگر شرپاهای او گفته‌اند که اوه قله را صعود نکرده است.
۳- تناب
عکس قله نشان می‌دهد که تناب سبزی به پوتین پای چپ اوه کشیده شده است. کوه‌نورد اسپانیایی،فران لاتور که ۱۲ روز پس از اوه، به همراه پاسابان قله کانچن‌جونگا را صعود کرد، می‌گوید این تنابی است که به وسیله‌ی شرپاهای اوه ثابت گذاری شده است، او می‌گوید این تناب ثابت از ارتفاع ۸۳۵۰ متر بالاتر نرفته است و نتیجه‌گیری می‌کند که عکس قله‌ی اوه در حدود ۲۰۰ متر زیر قله‌ی ۸۵۸۶ متری گرفته شده است. پشتیبانان اوه می‌گویند که تناب درون عکس ۵ میل است که برای بستن تجهیزها، شاید تبریخ استفاده شده است.
۴- پرچم
اوه پرچم کره را با خود می‌برد، این پرچم را صعود کننده‌ی بعدی، یان گنگدال نروژی و هم‌نورد سویدی او ۵۰، ۶۰ متر زیر قله پیدا می‌کنند. در جواب به این مورد، همراهان اوه می‌گویند او در حال صعود پرچم را انداخته است و این واقعیت که پرچم ۵۰ تا ۶۰ متری زیر قله پیدا شده است شاهدی است برای رد این ادعا که او تا ۲۰۰ متری قله بیش‌تر صعود نکرده است.
۵- زمان بندی
پیش‌رفت اوه در مسیر قله، از بیس‌کمپ و به وسیله‌ی دوربین‌های تلسکوپی تا ساعت ۲ ب ظ روز ۶ می ۲۰۰۹ دنبال شده است، زمانی که هوای بد او را از نظرها پنهان ساخت. اما زمانی که او برای ادامه‌ی راه تا قله صرف می‌کند، به ما می‌گوید که او باید به صورت شگفت‌انگیز و غیرقابل باوری، سریع صعود کرده باشد. او از آن هنگام ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه زمان صرف کرده تا به قله برسد، کمک‌دهندگان خانم اوه تحمین می‌زنند که او زمانی که دیگر دیده نشد، در ارتفاعی حدود ۸۳۰۰ - ۸۴۰۰ متر بوده است، به عبارت دیگر در ارتفاع حدود ۲۸۶ متری تا ۱۸۶ متری قله!
متخصصان آشنا به کانچن‌جونگا می‌گویند کوه‌نوردی که اکسیژن مصنوعی استفاده می‌کند، قادر خواهد بود این فاصله را به راحتی بین ۳ تا ۴ ساعت بپیماید، ولی کسی که بدون کپسول اکسیژن صعود می‌کند، باید بسیار سرحال و با نشات و به صورت باور نکردنی سریع باشد.
پ ن
در بخش ۴ گزارش لیلا اسفندیاری از صعود به نانگاپاربات میخوانیم:
27/4/87
روز سي چهارم برنامه 27/4/87 را از ساعت 12 شب شروع كرديم و اميد داشتيم قبل از پايان روز قله را صعود كنيم، ساعتها به كندي مي گذشتند، دوست داشتم هر چه زودتر روز شود. ساعت 6 صبح كه براي استراحت ايستاديم هوا روشن شده بود، كاظم در اين حين متوجه شد كه سامان كوله ندارد و سراغ كوله را از سامان گرفت، سامان در جوابش گفت لوازم مورد نيازش را برداشته و در جيب هايش گذاشته است، كاظم نگاهي به سامان انداخت و سراغ كلاهش را گرفت و در جواب شنيد كه كلاه واجب نبود!
.......
.......
ساعت 2 هوا رو به خرابي رفت و حدود ساعت 3 بود كه بارندگي شروع شد اما خيلي آرام به نظر مي آمد. هواي نانگاپاربات اينگونه است؛ تغيير وضعيت هوا از همين ساعتها شروع مي شد و تا 2ساعت خراب بود و بعد دوباره گرم و آفتابي مي شد. به ارتفاع 7900 متري رسيده و حسابي خسته بوديم،گاهي چنان نفسم مي گرفت كه احساس مي كردم دارم از حال مي روم، مجبور مي شدم نفس هاي عميقي بكشم تا حالم جا بيايد ، كپسول اكسيژني با خودمان به همراه نداشتيم، تصميم داشتيم بدون اكسيژن صعود كنيم. هر چه ارتفاع بيشتر مي شد حركتمان نيز كندتر مي شد .سهند و كاظم حسابي از ما فاصله گرفته بودند. با توجه به صحبت هاي لوييز كه گفته بود بيشتر به سمت راست برويد ترجيح دادم بيشتر به سمت راست بروم، در بعضي جاها كه صخره ايي بود چهار دست و پا راه ميرفتم ، ولي همچنان به صعود ادامه مي دادم، برف همچنان مي باريد اما از طوفان خبري نبود. ساعت 4 بعد از ظهر شده بود كه صداي فرياد سهند را شنيدم كه مي گفت كاظم به قله رسيده، اما فاصله ما از سهند زياد بود، انرژي مضاعفي گرفتم و سرعتم را بيشتر كردم اما فقط مدت كوتاهي با آن سرعت دوام آوردم، به سختي بالا مي رفتيم، كاظم و سهند را نمي ديديم فرياد مي زدم و آنها را صدا مي كردم اما خبري از آنها نبود به دليل اينكه بالا را نگاه ميكردم تا اثري از انها ببينم چند باري ليز خوردم، من، حسين و احسان فاصله امان را از هم كم كرده بوديم و با هم صعود مي كرديم قدم هاي آخر بود،
ولی چرا این پی نوشت؟
با توجه به آنچه در بالا آمد و تجربه هیمالیانوردان، صعود ۲۵۰ متر باقی‌مانده مسیر در ۱ ساعت به وسیله‌ی تیم نانگاپاربات، در ارتفاع ۸۰۰۰ متری، بدون اکسیژن مصنوعی و در هوای بد به نظرم شگفت‌انگیز و غیر قابل باور آمد، مگر آن‌که در گزارش‌هایی که تا به حال داده‌اند، زمان بندی بخش آخر و ساعت رسیدن به قله را اشتباه عنوان کرده باشند.
منبع ها:
www.koreatimes.co.kr
www.spiegel.de
climbing.about.com
www.nzherald.co.nz
news.bbc.co.uk
سایت باشگاه ما
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر